Review LG G Flex 2: Krom scherm, grote ogen

De G Flex 2 is een vlaggenschip pur sang. Formaat, specificaties en prijs schreeuwen high end, wat wil zeggen dat we heel wat mogen verwachten van dit toestel. Net als voor andere vlaggenschepen kennen we hier geen genade. Een telefoon van 699 euro moet nagenoeg perfect zijn, slordigheden zijn geen optie. Helaas lijkt LG te weinig tijd besteed te hebben aan het optimaliseren van de software, waardoor deze potentieel steengoede smartphone zich af en toe gedraagt als een exemplaar van 200 euro.

Vooruitgang

Laten we beginnen bij de buitenkant: het grootste verkoopspunt van de Flex 2. Het 1080p Full HD-scherm is licht gebogen, net zoals dat van zijn voorganger, maar is met 5,5 inch een halve inch kleiner. Dankzij de hogere resolutie klokt de pixeldichtheid af op een meer dan mooie 403 ppi. Dat is een geweldige verbetering. Voor sommigen zal dit toestel nog altijd te groot zijn, maar ons lag het ding perfect in de hand. LG’s kenmerkende aan-uit- en volumeknoppen op de achterkant dragen daartoe bij. Geen knoppen aan de zijkant dus, maar wanneer je het toestel in de hand neemt rust je wijsvinger op de toetsen achteraan. Andere fabrikanten mogen dat idee gerust stelen wat ons betreft, want het is gewoon beter dan de alternatieven.

Plastic

De achterkant vervaardigt LG uit plastic met daarover een beschermende coating. Hoewel metaal of glas een meer premium gevoel geeft in de hand voelt de cover zacht en aangenaam aan. De coating zou het toestel moeten beschermen van krasjes. Krassen gemaakt door bijvoorbeeld een sleutel waarmee de Flex een broekzak deelt moeten in theorie na verloop van tijd verdwijnen. In Korea hebben ze dan toch andere sleutels van bij ons, want enkele milde krasjes ten gevolge van dagelijks gebruik staan nog steeds in de achterkant gekerft. Na lang turen kunnen we niet met zekerheid zeggen of de krasjes nu wel of niet verkleind zijn. We geloven graag dat de beschermende laag herstelt van bepaalde vormen van slijtage, maar verkeer niet in de waan dat dit toestel een feilloze achterkant zal behouden.

Tot slot vinden we, naast de knoppen, ook een cameralens, ledflash en infraroodlampje op de achterzijde. Sleufjes zijn niet voorzien: om een microSD-kaart en simkaart weg te steken moet je de achterkant verwijderen. De enige twee openingen op het toestel zijn een microUSB-opening en een 3,5 mm audio-aansluiting. Beiden zitten onderaan, een vreemde keuze. Zo moet je je toestel ondersteboven in je zak steken wanneer je met een hoofdtelefoon maar muziek luistert.

Plooibaar vlaggenschip

De Flex heeft zijn naam niet gestolen: het toestel is tot op zekere hoogte flexibel en dat maakt het robuust. Je kan de smartphone platdrukken en kan er zelfs op gaan staan, zolang het scherm naar beneden gericht is. Plooien in de andere richting leidt vermoedelijk tot tranen. We testten de flexibiliteit van de G Flex 2 uitvoerig en duwen het ding tot vandaag met een gerust hart plat: LG overdrijft niet wanneer het uitpakt met de robuustheid van deze telefoon.

Prestaties en Benchmarks

Onder de flexibele buitenkant zit hardware waardig voor een vlaggenschip. De splinternieuwe Snapdragon 810 octacore-processor van Qualcomm vormt het hart. De octacore bestaat uit twee quadcores in een big.Little-configuratie. De 2 GHz quadcore Cortex A57 neemt het zware werk voor zijn rekening, de 1,5 GHz quadcore Cortex A53 draait wanneer de batterij gespaard moet worden. In theorie is de Snapdragon 810 dan ook een zwaargewicht, in de praktijk dien je de specificaties met een korreltje zout te nemen.

De Adreno 430 is de immer capabele GPU van dienst. De SoC krijgt in onze streken de hulp van 2 GB RAM. Een batterij van 3.000 mAh is de kers op de taart. Die batterij volstaat voor een dag gebruik. Op lange dagen, waarin je het toestel veel boven haalt, eventueel wat muziek speelt en de Flex in zet als gps zal het toestel tegen bedtijd al wel enige tijd op de staminamodus zijn overgeschakeld. Een iets betere autonomie hadden we graag gezien, maar in de praktijk laad je een dergelijk toestel toch iedere nacht op. Dat opladen gaat bovendien erg snel voor de eerste helft van de batterij. Na een half uurtje laden krijg je meteen enkele uren gebruikstijd bij.

De benchmarkprestaties liggen in de lijn van wat je mag verwachten. De LG G Flex 2 scoort net onder de HTC One M9, die voorzien is van 3 GB RAM en een iets kleinere batterij maar verder een identieke Snapdragon 810 aan boord heeft. Het toestel kan niet typen aan de Galaxy S6. De Snapdragon 810 is niet opgewassen tegen de Exynos 7420-processor van Samsung, zodat je er van uit kan gaan dat geen enkel vlaggenschip met een Qualcommprocessor dit jaar beter zal doen.

Dat gezegd zijnde is de G Flex 2 uiteraard een krachtpatser. Voorlopig scoren enkel de twee bovengenoemde toestellen beter zodat je geen Android-app of spel zal vinden dat te zwaar is voor dit toestel. Het is dan ook verrassend dat de smartphone af en toe reageert zoals een oude baksteen. De vermoedelijke schuldige: LG met ondoordachte aanpassingen van Android.

Krachtige schil

Op het eerste zicht is de schil dankzij de toevoegingen van LG nochtans een meerwaarde. De befaamde knock-code maakt opnieuw haar opwachting. Daarmee activeer je het toestel en ontgrendel je het terzelfdertijd door een zelfgekozen patroon eender waar op het scherm te tikken. Vergrendelen doe je dan weer door te dubbelklikken op een leeg stukje homescreen of de statusbalk. Belt iemand je op, dan hoef je het toestel maar naar je oor te brengen om op te nemen. Een gesprek weigeren doe je door de telefoon met het scherm naar omlaag op tafel te plaatsen.

Bovendien geeft maakt LG het mogelijk om meerdere apps tegelijkertijd te draaien op hetzelfde scherm. Zo kan je bijvoorbeeld Chrome en je mailbox naast elkaar openen, of je dailer als apart venstertje op het hoofdscherm plaatsen. Verder paste het merk ook het uiterlijk van Android 5.0.1 aan zodat het toestel er uniek uitziet, zonder dat de aanpassingen in de weg komen van het material-design.

Afstandsbediening

LG voorziet zoals de meeste fabrikanten enkele eigen apps. Denk hierbij aan een berichten-app en een eigen dailer. Het uniekst is ongetwijfeld de afstandsbedienings-modus. Dankzij een infraroodzender bovenaan het toestel kan je de smartphone omtoveren tot universele afstandsbediening. Naast de grote tv-merken worden ook een heleboel kleintjes ondersteund, en ook andere toestellen zoals projectors kan je met de app bedienen. De LG schil met al haar toevoegingen zou beter zijn dan de stock-versie van Android, een claim die we niet snel maken, ware het niet dat de fabrikant de bal volledig mis trapt in de optimalisatie.

Vervelende kuren

Ondanks de krachtige hardware bolt de telefoon niet altijd vlot. Met de LG-launcher neem je kleine schokjes waar wanneer je door je apps bladert. Geen ramp, maar een slecht teken. Af en toe (quasi dagelijk), faalt de smartphone volledig. Je moet dan bijvoorbeeld seconden wachten totdat een app (of zelfs het instellingenmenu) laadt. Op andere momenten komt de menubalk bovenaan niet meteen naar beneden. Soms klik je tevergeefs op de home-knop, om opnieuw seconden te wachten op reactie. In pijnlijke gevallen is het thuisscherm vervolgens volledig zwart, waarna de applicaties en widgets gestaag terug laden.

De ergernissen doen zich niet constant voor. 90% van de tijd bolt de Flex 2 erg vlot, maar de haperingen waren te frequent om door de vingers te zien. Ter nuancering: tijdens onze testperiode heeft de Flex wel mogen zwoegen. We laadden het ding vol met apps en kozen een eigen dynamische achtergrond. Op een budgetsmartphone leidt dergelijk gebruik sowieso tot problemen, maar zelfs een vlaggenschip van vorig jaar klaagt niet onder identiek gebruik. 

Als het niet kapot is…

Tot slot maakte LG een kleine maar immens vervelende fout in de volumeregeling. Om de één of andere duistere reden besloten de Koreanen dat het handige volumesysteem van Android Lollipop een beetje getweakt moest worden. Het gevolg: je hebt nu snel toegang tot drie profielen. Onder Geluid maakt je telefoon gewoon lawaai en met trillen trilt hij. Niet Storen zit op de plaats waar normaal Prioriteit staat. De modus waarschuwt dat je LG vanaf nu muisstil zal zijn: “Geen onderbrekingen, zelfs geen alarmen.” Waardeloos dus voor ’s nachts.

Wie niet wakker gebeld of getrild wil worden maar wel een alarm wil horen moet in het geluidsmenu duiken. Daar zit de prioriteitsmodus, standaard toegankelijk via een sneltoets in de stock-versie van Lollipop, verstopt onder het submenu Niet Storen. Die modus manueel inschakelen lijkt onmogelijk, je kan enkel een routine ingeven voor wanneer de modus zichzelf mag activeren. Wil je dat je smartphone zwijgt tenzij er een alarm af gaat, dan kan je door het verwarrende en weinig consequente menu klooien en hopen op het beste. Wie op z’n toestel vertrouwd als wekker zal dat weinig geruststellend vinden.

Verwarring

In de praktijk gaan alarmen op het eerste zicht wel af wanneer ‘Niet Storen’ geactiveerd is. Wanneer zo’n alarm begint, verspring het bijhorende profiel-icoontje naar het sterretje, wat prioriteitmodus aanduidt. ‘Niet Storen’ wordt dus toch genegeerd. Tot en met. Je bent nooit 100 procent zeker of je alarm wel of niet zal af gaan. In de praktijk lijkt het op wel, maar je telefoon geeft een melding van het tegendeel. Dat boezemt niet bepaald vertrouwen in. Ook met Engels als systeemtaal blijft de verwarring behouden, het licht hier dus niet aan een vertaalprobleem.

Ter vergelijking: in stock-Android verschijnt er een menubalkje wanneer je de volumeknop aanraakt. Daar staat een sneltoets naar het prioriteit-profiel. Wat LG bezielde om zo’n onoverzichtelijk rommeltje te maken van de geluidsbediening is ons een raadsel.

Camera

Natuurlijk is het verre van allemaal kommer en kwel. De 13 megapixel hoofdcamera heeft een snelle autofocus, al moet de Flex 2 de S6 laten voorgaan in snelheid. Wat lichtsterkte betreft scoort de lens van de Flex lager dan die van de nieuwste vlaggenschepen met een diafragma van f2.4. Wie van spectaculaire smartphonefoto’s houdt kan beter uitkijken naar de LG G4, die met een diafragma van f1.8 de huidige kampioen is.

Foto’s zijn mooi en scherp, en de automatische HDR-functie doet vlekkeloos z’n ding. In buitensituaties met heldere lucht en donkere schaduw slaagt het toestel er in om snel scherpe foto’s te nemen, waarin onder- noch overbelichting een probleem zijn. Bij minder licht zorgt de dual led-flash voor een mooiere belichting van personen en houdt de optische beeldstabilisator de kiekjes redelijk scherp. De hoofdcamera is kortom een vlaggenschip helemaal waardig, al kan de Flex er niet prat op gaan de beste camera van het moment te hebben.

Timer met gebarentaal

De selfiecamera telt slechts 2,1 megapixels. Wie zichzelf graag fotografeert vindt snel toestellen die beter doen, zelfs in een significant lagere prijsklasse. Toch is de kwaliteit niet slecht. Handgebaren maken het bovendien mogelijk om het toestel ergens neer te poten en iets verder te poseren. Een opengesperd hand doet de LG opletten, en wanneer je een vuist maakt start er een korte timer waarna het toestel een foto maakt.

Wil je niet staan zwaaien, dan kan je ook gespreksherkenning aanzetten. ‘Cheese!’ of ‘L Geee’ herkent de telefoon moeiteloos als commando om een foto te nemen. De spraakherkenning werkt overigens ook met de hoofdcamera. Zoals de mode vereist is het mogelijk om je selfies ‘mooier’ te maken. Met een eenvoudige slider worden oneffenheden uit je gezicht verwijdert. De functionaliteit is lang niet zo uitgebreid dan wat onder andere Huawei en HTC bieden, maar voor de ijdeltuiten onder ons is de functie dus aanwezig.

Beide camera’s kunnen vlot gecombineerd worden. Zo kan je foto’s nemen met je eigen hoofd in een kadertje ergens in een hoekje. De keuze van kadertjes is uitgebreid en je de plaatsing er van is flexibel. Foto’s in die modus genomen halen wel de resolutie van de totale afbeelding naar omlaag.

Telefoneren

Je zou het haast vergeten, maar met een hedendaags vlaggenschip kan je ook telefoneren. De geluidskwaliteit is kraakhelder in beide richtingen, maar of dat komt door de curve in de telefoon vinden we hoogst twijfelachtig. LG claimt dat de buiging de microfoon luttele millimeters dichter naar je mond brengt, met een betere spraakkwaliteit tot gevolg. Niets van aan, uiteraard, de gebogen aard van de Flex 2 maakt het toestel op het vlak van prestaties op geen enkele manier beter dan platte varianten van de concurrentie.

Het marketingdepartement van LG wil je anders doen geloven, maar volgens ons is de buiging puur esthetisch. Wie wil kan zichzelf wijsmaken dat de curve voor meer immersie zorgt, in de praktijk zal het scherm zo’n 60 inch groter mogen zijn alvorens je echt een verschil ziet.

Het nut van de curve

Is het gebogen scherm dan nutteloos? Allerminst: het is mooi en uniek, en dat is heel wat waard. Samsungs S6 Edge verkoopt, als we analisten mogen geloven, als zoete broodjes en ook dat gebogen scherm heeft geen tastbare meerwaarde. De LG is gebogen en dat valt op. We liepen drie weken met het toestel rond en telkens je het boven haalt kan je er op rekenen dat iemand iets zal zeggen. In de nasleep van bendgate kregen we meer dan eens de vraag of de buiging ook intentioneel was. Wanneer je de telefoon dan nog wat platdrukt zullen de ogen van je minder technisch aangelegde vrienden en kennissen helemaal uitpuilen van verbazing.

En dus…

In conclusie is de G Flex 2 een smartphone die gemixte signalen uitzendt. Ondanks de plastic achterkant is de bouwkwaliteit uitstekend, de curve maakt het toestel uniek en de specificaties zijn zo goed als je kan verwachten. De software zorgt er bovendien voor dat deze smartphone dat ietsje meer kan in vergelijking met andere toestellen, maar slordigheid van de kant van LG haalt het toestel ondanks alle pluspunten toch een verdiepje naar om laag. Problemen met performantie liggen vermoedelijk niet alleen aan de software, maar ook aan de matige Qualcommchip.

Als stijlvolle gsm kan de LG G Flex 2 tellen. Hij heeft unieke functies in petto die maken dat dit toestel ongetwijfeld perfect bij sommige mensen past. Afraden doen we absoluut niet, maar houd er rekening mee dat de smartphone van tijd tot tijd kuren heeft.