Mazda MX-30 review: Zoom, Zoom!
Mazda heeft een elektrische wagen gebouwd: de MX-30. En we moeten het toegeven, vanaf dag één waren we allebei zeer kritisch voor het eerste elektrische model van de Japanse autobouwer. Niet dat we iets tegen Mazda hebben, integendeel, de autobouwer heeft zeer knappe modellen en zorgt altijd voor een degelijke afwerking die je in die prijscategorie niet gemakkelijk zal terugvinden. Maar het bedrijf moest een aantal compromissen sluiten bij de ontwikkeling van de MX-30 waar we graag meer over wilden weten. Onze ervaringen en gedachten rond de nieuwe MX-30 lees je verder in de review.
Opvallend uiterlijk van de MX-30
Wanneer je een MX-30 ziet rijden en per abuis denkt dat het hier om een CX-30 gaat, dan vergeven we je dat foutje meteen. Toch zijn er enkele verschillen die verraden dat het hier om een moderne wagen gaat. De snuit is bijvoorbeeld wat futuristischer met een drastisch gereduceerde grille. Het opvallendste element aan de wagen vind je aan de zijkant, namelijk bij de zogenaamde “suicide doors”, al vermijdt Mazda die connotatie natuurlijk als de pest. Zelf gebruiken ze dan ook liever de term “Freestyle achterdeuren”, zoals je ze ook al zag bij de Mazda RX-8.
Concreet betekent dit dat je de voorste deuren moet openen, om vervolgens de achterste deuren in tegenovergestelde richting open te plooien. Niet alleen ziet het er wat vreemd uit dat de achterste deur ongeveer half zo groot is als de voorste deuren, maar praktisch is het ook niet. Om de achterbank te bereiken is het behoorlijk krap, en zelfs wanneer je genesteld bent op de achterbank is het een vrij ongemakkelijk en nogal claustrofobisch gevoel. De onpraktische deuren is echter slechts een van de controversiële keuzes die Mazda heeft gemaakt voor hun elektrische wagen. De batterij, een ander controversieel topic, behandelen we verder in deze review.
Stijlvol interieur
Het gewaagde uiterlijk staat dan in schril contrast met het interieur dat een stuk meer op safe speelt. Dat hoeft niets negatiefs te zijn, want de premium uitstraling van de cockpit maakt meteen duidelijk dat Mazda hun naam eer aan doet. Alles is degelijk afgewerkt en hier en daar is er zelfs wat kurk gebruikt om het interieur een eigen toets te geven. De Japanners weten als de beste hoe een omgeving te ontwerpen waar je je comfortabel voelt, en deze Japanse principes werden duidelijk ook toegepast bij de MX-30. Achter het stuur vind je digitale wijzerplaten (met een analoge uitstraling) die je onder andere info geven over de batterij (de verhouding tussen charge/power), je snelheid, de actieradius, temperatuur en meer. Meteen daarboven vind je het head-up display dat – net zoals bij andere moderne Mazda-wagens – enorm helder is. Verder beschik je over nog twee extra schermen.
Enerzijds heb je het typische infotainmentsysteem dat je bijvoorbeeld ook bij de nieuwe Mazda 3 vindt, maar achter de versnellingspook vind je ook een touchscreen voor de klimaatregeling. Dit scherm ga je niet zodanig veel gebruiken, en gelukkig maar, want het is nogal ongelukkig geplaatst achter de versnellingspook. Wil je de onderkant van het scherm aanraken, dan dien je je hand in een ongemakkelijke positie te plooien. Het bovenste dashboard beschikt helaas niet over touchscreen, waardoor je zaken zoals adressen moet ingeven via een draaiknop. Het is dan ook zonde dat Mazda niet meer heeft gedaan met het onderste scherm, zoals deze bijvoorbeeld omvormen tot een toetsenbord wanneer je een adres wil ingeven.
Het is duidelijk dat Mazda hier geen technologisch hoogstaand meesterwerk poogde te maken waar Tesla bij verbleekt. In plaats daarvan probeert Mazda net wat te verbergen dat het hier om een elektrische wagen gaat. Dat merk je bijvoorbeeld ook aan het artificiële (motor)geluid dat wordt gebruikt tijdens het rijden.
MX-30: Autonomie & rijgedrag
De voornaamste reden waarom we bij de onthulling van de wagen meteen met een sceptische blik naar het project keken, was omwille van de batterij. Mazda heeft deze namelijk bewust klein gehouden, om de ecologische voetafdruk van de wagen namelijk zo beperkt mogelijk te houden. Een mooie ingesteldheid, maar we stellen ons de vraag hoeveel mensen effectief bereid zullen zijn om te kiezen voor dit compromis. Een actieradius van 180 kilometer is misschien voldoende voor dagelijks pendelverkeer, maar voor die spontane en onverwachte ritjes naar iets verder gelegen locaties levert het je serieus wat kopzorgen op. Zo moesten we bijvoorbeeld even naar Brussel, maar door de beperkte batterij van de MX-30 bleek dit al snel een onmogelijke opdracht te zijn. We moesten dus alsnog overschakelen naar een traditionele wagen met verbrandingsmotor, en dat kan ook niet de bedoeling zijn van Mazda.
Dat dilemma is er echter eentje dat bij veel elektrische wagens speelt. Wie eenvoudig woon-werkverkeer doet iedere dag, zal minder last hebben van die lagere autonomie. Maar wie vaak langere afstanden moet doen heeft echt wel een groter batterijpakket nodig. Mazda biedt dat momenteel (nog?) niet aan, al is dat zoals vermeld een bewuste keuze. Mogelijk zal de autobouwer in de toekomst wel modellen gaan aanbieden met grotere batterijpakketten. We lezen ook steeds meer aanwijzingen dat de autobouwer zou werken aan een formule waarbij de elektromotor kan worden gecombineerd met een uiterst zuinige wankelmotor als range-extender. Maar dat zijn plannen voor de toekomst.
Qua rijgedrag moet de MX-30 zeker niet onderdoen. Je voelt dat de wagen de weg onder controle heeft. Die basis heeft hij van de CX-30 gekregen. De elektromotor de de MX-30 is beperkt tot 140 pk maar daar zit de kleinere batterij natuurlijk voor iets tussen. Hoe meer power je de bestuurder geeft, hoe kleiner de autonomie wordt. Ook om op te trekken doet deze Mazda het een stukje trager dan de concurrentie. Je vliegt naar 100 km/u in 9,7 seconden met een topsnelheid van 140 kilometer per uur. Ook hier zit die batterij daar voor iets tussen.
Is de MX-30 iets voor jou?
Moeten we de MX-30 in één woord beschrijven, dan is dat woord ‘compromis’. Mazda doet heel veel goed met de MX-30. Zo rijdt de wagen enorm fijn en vertoef je met plezier urenlang in het kwalitatieve en luxueuze interieur, maar het blijft lastig om een wagen aan te raden met zo’n beperkte batterij. Een wagen moet symbool staan voor vrijheid, maar de MX-30 legt je eerder beperkingen op. Er zullen ongetwijfeld use-cases zijn waarin de MX-30 volledig tot zijn recht komt (bijvoorbeeld als je een partner hebt die rijdt met een traditionele verbrandingsmotor waar je beroep op kan doen indien nodig), maar Mazda maakt het zichzelf niet makkelijk door zich te beperken tot een zodanig kleine doelgroep. Een gezinswagen kan je het namelijk ook niet echt noemen, aangezien de krappe achterbank (en claustrofobische deuren) niet in de smaak zal vallen bij grotere kinderen.
Behoor je echter tot de doelgroep die Mazda beoogt en weet je precies waar je je aan kan verwachten, dan gaat de wagen je niet teleurstellen. Mazda doet zijn naam eer aan door opnieuw een wagen af te leveren van topkwaliteit en de algemene rijervaring maakt je pendelrit een stuk aangenamer.
