Review: Star Ocean: The Last Hope – International
[related_article id=”160734″] Anno 2064
In het jaar 2064 is het zover: de Derde Wereldoorlog legt onze planeet in de as en wat resteert aan mensheid richt haar hoop op de sterren. Zo begint deze Star Ocean-game, een futuristisch ruimte-epos in pure Japanse rollenspelstijl. Dat betekent tonnen clichés, lange tussenfilmpjes en overhip gecoiffeerde personages wiens lippen schaamteloos naast de eroverheen gesmeerde Engelse stemmen bewegen.
Gelukkig betekent het in het geval van Star Ocean: The Last Hope – International ook dat je een lange reeks bevreemdend mooie locaties mag verkennen, een geloofwaardige relatie met je computergestuurde gezellen kan opbouwen (of verknoeien), nieuw verworven vaardigheden kan uittesten voor ze in een van de talloze gevechten in praktijk te brengen en doorheen een lang maar nooit langdradig verhaal mag spelen. Oké misschien had een aantal van die tussenfilmpjes wat korter gekund. Al zullen de fans van deze Japanse rollenspelvariant daar waarschijnlijk geen graten in zien.
Uniek vechtsysteem
Zoals elke zichzelf respecterend rollenspel doe je, naarmate je avontuur vordert, ervaring op, die je omzet in nieuwe, gespecialiseerdere of gewoon krachtigere vaardigheden voor jezelf en het groepje lotgenoten dat je om je heen verzamelt. Die ervaring verdien je door allerlei queesten op te lossen, al dan niet verbonden aan het hoofdverhaal. En door te vechten. Vooral door te vechten eigenlijk en hier laat de game zich van haar sterkste kant zien.
Het vechtsysteem, waarmee je de altijd netjes beperkte schermutselingen in je voordeel tracht te beslissen, is volgens kenners een van de beste in het genre. Hoe langer je speelt, hoe meer tactische opties je gaat zien, en hoe leuker het wordt om jezelf slimmer of sluwer dan de tegenstander te bewijzen. Dit is verrassend verslavend en dat is nooit een slechte eigenschap van een game waar je na afloop een groter dan gemiddeld aantal uren voor op de teller hebt staan.
