Review: Red Dead Redemption
Rockstar Games doet het weer!
In Red Dead Redemption speel jij die John Marston, een voormalig trein- en bankrover die door wat later het FBI zal worden onder druk gezet wordt om zijn vroegere bandietenmaatjes op te zoeken en hen dood of levend af te leveren. Dit westernavontuur speelt zich af in het begin van de vorige eeuw. De tijd van de echte cowboys liep op zijn einde, maar het Westen is nog wild, hard en gevaarlijk genoeg. Het is nog steeds een oord waar het recht van de sterkste, de snelste en/of best bewapende geldt. Je kunt geen cliché uit het westerngenre bedenken of je vindt het ergens wel terug in Red Dead Redemption. Postkoetsen, Mexicaanse revolutionairen, corrupte sheriffs, verborgen schatten, verlaten mijnschachten, revolverduels, treinroven, goudzoekerkampen en ga zo nog maar even door. De toon sluit eerder aan bij Deadwood, The Wild Bunch en The Unforgiven dan op John Wayne-klassiekers of Bonanza. Het taalgebruik is absoluut niet voor jonge oren geschikt en het vaak brutale geweld wordt in al zijn rauwe grimmigheid weergegeven. En met tussenfilmpjes en met overtuiging gebrachte dialogen die niet op het grote scherm zouden misstaan.
De speelwereld is bovendien enorm uitgestrekt. Je hebt de totale vrijheid om elke vierkante centimeter, elk stoffig woestijnstadje, elke afgelegen bergpas of elke eindeloze prairie op eigen initiatief, te voet of vanuit het zadel te verkennen. Elke missie die de verhaallijn voortduwt, leidt je langs een dozijn alternatieve avonturen en activiteiten. Aan jou om te kiezen of je daarbij de spreekwoordelijke witte of zwarte Stetson op het virtuele hoofd zet. Tel daar nog een verslavend online multiplayerluik bovenop en je begrijpt waarom kenners Red Dead Redemption als de beste westerngame ooit bestempelen.
[related_article id=”160734″]
