Op pad met de radarverklikker Coyote
De familie Coyote is sinds deze maand met 180.000. En allemaal hebben ze één ding gemeen: hun postbode bezorgt nooit snelheidsboetes. Want de lidkaart voor de club, de radarverklikker Coyote, waarschuwt voor elke controle. Wij mochten ons één week clublid nr. 180.001 noemen.
Allereerst dit: een echte snelheidsduivel ben ik niet. Die tijd ligt al even achter me. Doorgaans rijd ik redelijk braaf. Telkens ietsje te hard, maar wel binnen de marges van de radar. 130 waar ik 120 mag, 80 waar het bord met 70 prijkt.
Stress
Toch overvalt me om de een of andere reden bij elke onverwachte snelheidscontrole een zweem van stress. Reed ik nu toch net geen kilometertje te hard? Om dat te voorkomen, weet ik dus liever waar controles staan. Dan kun je met een geconcentreerde blik op je snelheidsmeter passeren en weet je dat er de eerstvolgende weken geen foute brief in de bus valt.
[related_article id=”152275″]
Kortom, zo’n Coyote is best welkom. Vooral als je weet dat ons land 1.815 flitspalen telt. Tien weet ik er exact te staan, misschien twintig. Maar de rest? Geen flauw idee. Die op de Gentsesteenweg in Aalst bijvoorbeeld. Tot voor de Coyote had ik ze alleszins nog nooit gezien. Maar wanneer ik er dinsdag passeerde, begon dat bakje al een kilometer vooraf zo vervaarlijk te piepen en te flikkeren dat er van een verrassing geen sprake meer was.
Samenspannen tegen de flikken
Het werkt dus. Maar laat ons eerlijk zijn, dat is ook het geval bij zo goed als elke gps. Die vertelt je ook probleemloos waar de vaste camera’s staan. Dus moet die Coyote toch wat meer bieden voor zijn geld. Het waarschuwen voor mobiele controles, bijvoorbeeld. En daar komt het leuke stukje in dit verhaal. Je kan een beetje de rebel uithangen. Wij samen tegen de flikken. Wil niet iedereen dat diep van binnen?
Concreet: zie je ergens een mobiele flitscontrole, dan druk je op de knop en prompt weten de andere Coyotes dat er op die weg een agent in de berm zijn krant zit te lezen met op zijn bumper een joekel van een flitscamera.
Precies zoals je vroeger naar tegenliggers met de lichten flitste om ze te waarschuwen. Maar nu bereik je in één klap 180.000 man in plaats van die enkele wagens. Iedereen die daar na jou passeert, krijgt een waarschuwing. Schitterend toch?
Geen beter gevoel dan als eerste een flitswagen ontdekken en op de knop te drukken. ‘Zonder dank, waarde Coyote-vrienden’, denk je. En dan met een grijns verder naar de volgende prooi.
Volledig legaal
Illegaal? Vergeet het. "De Coyote maakt geen gebruik van apparatuur die onze radars opspoort", luidt het bij de federale politie. "Dát is wel verboden. Maar elkaar via een netwerk verwittigen over radarcontroles, dat kan. Net zoals radiozenders ook mogen meedelen waar we flitsen."
Vraag is natuurlijk of het allemaal wel zo goed marcheert. Concreet: kun je met een Coyote aan boord ons land volledig doorkruisen aan pakweg 170 per uur zonder gevat te worden? Neen. Let wel, op drukke wegen en op een normaal uur is er geen probleem. Dan zijn er genoeg Coyotes op de baan om alle controles op te sporen. Iets wat je trouwens ook mooi kan volgen op het schermpje. Daar zie je constant hoeveel gebruikers er in jouw buurt zijn. Op de Brusselse ring heb je er op sommige momenten 150 in een straal van een paar kilometer.
Op de ring rond Gent zijn dat er een veertigtal. En dat is nog steeds voldoende. Een grijze anonieme wagen die ‘s avonds op de middenberm van de Gentse R4 lustig staat te flitsen, wordt probleemloos gemeld. Nog voor ik die zie, begint de Coyote al te piepen.
Voordeel van de twijfel
Een heel ander verhaal wordt het wanneer ik op den buiten kom. Gedaan met de luxe van veel Coyotes om me heen. Tijdens een rit op de A19 tussen Kortrijk en Ieper zie ik op maandagavond hun aantal zo slinken. Veertig in Kortrijk, amper dertien aan het einde van de snelweg.
Op de gewestwegen wordt het helemaal erg. ‘Vijf’ staat er op het schermpje te lezen in het landelijke Brielen, iets voorbij Ieper. Beter dan geen zou je denken. Ware het niet dat de dichtste Coyote zich op (slik) achttien kilometer bevindt. Eenzaam en verlaten, zo voel ik me. De commissaris van dienst kan hier probleemloos een flitscontrole neerpoten, geen collega die mij ertegen beschermt.
Maar kom, ik geef het systeem het voordeel van de twijfel. De Coyotes hadden misschien een slechte dag, of misschien huizen ze niet in West-Vlaanderen.
Geen Coyotes in Wetstraat
Vergeet het. Hetzelfde tafereel gistermorgen in het centrum van Herselt, bij Westerlo. Vier man, de dichtste op acht kilometer. En zelfs vlak bij autosnelwegen is het huilen met de pet op. Terwijl er op de E17 tussen Gent en Antwerpen veertig gebruikers rijden, registreert de Coyote er iets later in Elversele, vlakbij de afrit Sint-Niklaas, negen. De dichtste op vier kilometer.
Centrum Brussel dan maar, de Wetstraat. Ook daar ben je niet veilig. Amper twintig, zo rond een uur of elf ‘s morgens. Bitter weinig toch voor onze hoofdstad, neen? En als de duisternis invalt, valt blijkbaar ook het Coyotedoek helemaal over ons land. Donderdagnacht rond half één rijden er welgeteld tien op de E40 tussen Brussel en Gent.
Klank en beeld
Een mooi stukje techniek die Coyote, maar met 180.000 halen we het voorlopig niet in de strijd tegen de snelheidscontroles. En dat weet de fabrikant: "Vijfhonderdduizend gebruikers zou ideaal zijn." Nog even geduld dus.
Maar toch nog iets wat je moet weten voor je zo’n Coyote in je wagen haalt. Besef dat je daarmee nog wat extra beeld en klank installeert. Gistermorgen in de buurt van Zammel: de dame van de Coyote begint te kraaien dat er een flitspaal zit aan te komen. Daarna begint het ding luid te bliepen. Tussen dat kabaal door laat mevrouw de gps weten dat ik over enkele honderden meters naar rechts moet en komt daar ook nog een ‘pieuw pieuw’ uit die speakers om te waarschuwen voor diezelfde flitspaal. De radio staat op met verkeersinformatie… en dan begint mijn gsm te rinkelen.
Veel zin gehad om op dat moment alles uit het raam te kieperen.
