Review: Dragon’s Dogma
[related_article id=”160734″] Leuk, maar frustrerend
Het afgelopen najaar heeft Skyrim het mooie weer gemaakt op de RPG-markt. Ondanks de problemen met de PS3-versie heeft het een nieuwe standaard gezet voor alle openwereldactierollenspellen. Een half jaar later is daar Dragon’s Dogma, dat in grote lijnen heel sterk lijkt op Skyrim. Natuurlijk puur toeval, want beide games waren al enkele jaren in ontwikkeling, maar het zorgt er wel voor dat een rechtstreekse confrontatie onvermijdelijk is. Dragon’s Dogma vertelt het verhaal van iemand die uitverkoren wordt en brutaal wordt opengereten door een draak. Nadat die je hart heeft opgepeuzeld, word je een zogenaamde Arisen. Waarom dit allemaal gebeurt en hoe het komt dat je zonder hart kan blijven leven, wordt doorheen het verhaal duidelijk. Het avontuur in Dragon’s Dogma verken je niet alleen. In totaal kan je drie Pawns meenemen die je doorheen je avontuur helpen. In theorie is hun bedoeling om je te helpen, en meestal lukt dat ook. Je geduld wordt echter vaak op de proef gesteld als ze recht hun dood in lopen door domme acties. Hun talloze dialogen die honderden keren worden herhaald, bezorgen je nog wat extra frustraties.
De wereld in Dragon’s Dogma is gigantisch, en gelukkig ook bloedmooi. Elke omgeving smeekt om verkend te worden, maar als je voor een bepaalde queeste voor de tiende keer dezelfde omgeving moet doorwandelen, ben je het snel beu. Er is geen manier om snel van een gebied naar het ander te reizen. Er is enkel een steen die je ergens kan neerleggen, om daarna van op elke locatie terug te warpen naar die steen. Dit zorgt voor tonnen frustraties. Stel: je hebt net een queeste voltooid in een dorp op vijftien minuten wandelen van je startpunt, en dan moet je voor je volgende queeste opnieuw naar hetzelfde dorp wandelen. Je zou voor minder je controller richting je spelconsole gooien – hoewel die er niets aan kan doen natuurlijk. Zelden hebben we zo’n haat-liefdeverhouding gehad met een game als met Dragon’s Dogma. De omgevingen zien er magistraal uit, de vele monsters zijn stuk voor stuk prachtig vormgegeven, maar daartegenover staat een hoop frustraties door herhaalde reistochten en soms domme Pawns.
