Review: Still Life 2

[related_article id=”160734″] De nodige diepgang

Het originele Still Life kwam uit in 2005 en heeft nooit hoge ogen gegooid. Het verhaal was te saai en het verschrikkelijke open einde heeft de weinige doorzetters hard laten vloeken. Het volgende luik in het verhaal is nu aangebroken, maar kan het spel zijn misstappen van de vorige game wel goedmaken? Een ding is zeker: als deze game faalt, is het heel onwaarschijnlijk dat we deel drie nog gaan meemaken.
Het hoofdpersonage in Still Life 2 is nog steeds Victoria McPherson, een FBI-agente die nooit echt weet of ze voor de FBI wil werken of niet. Ze zit middenin een zaak rond de East Coast Torturer, een seriemoordenaar die ontzettend brutaal te werk gaat. In het origineel deelde Victoria het verhaal met haar grootvader om zo meermaals een link te leggen tussen oude en nieuwe onderzoeksmethodes. Helaas bracht dit weinig bij aan het verhaal. Sterker nog, het zorgde voor nog meer emotieloze scènes en minder spelplezier. Nu deel je het verhaal met Paloma Hernandez, een vrouw die op datzelfde ogenblik slachtoffer is geworden van die seriemoordenaar. Deze link doet het verhaal veel goed en zorgt voor de nodige diepgang die in het eerste spel ver te zoeken was.
 

Hoogte- en dieptepunten

De basisgameplay is nog steeds onveranderd gebleven vergeleken met adventuregames van pakweg vijftien jaar geleden. Je bestuurt het personage met de muis, terwijl heel de omgeving interacties biedt wanneer de muiscursor in een pictogram verandert. Verwacht grafisch weinig superieure beelden, maar de sfeer is helemaal naar een Film Noir gestileerd. Helaas zijn de vele figuranten en hoofdpersonages niet van dezelfde kwaliteit. De vele dialogen zijn van een bijzonder lage kwaliteit, met meermaals een komische noot die zelden van toepassing is in dergelijke Film Noir-games. Ook de stemacteurs hebben nogal wispelturig werk afgeleverd. De ene keer zijn ze heel overtuigend, terwijl ze de andere keer zwak en ongeïnspireerd lijken.
Omdat het grafische element wat zwak is in deze titel, is de overgang van emoties ook een probleem. Continu veranderen de hoofdpersonages van emotie, maar dit gebeurt ook heel bruusk. Van een serieus kijkend gezicht naar een met tranen gevuld duurt maar een seconde. Dit is eigenlijk het voornaamste nadeel, want het zijn net die emoties die ervoor moeten zorgen dat je in het verhaal wordt opgetrokken. De muziek helpt je heel goed met knappe instrumentale stukken die meermaals lijken te komen uit de horrorklassieker ‘The Texas Chainsaw Massacre’.