Review: Final Fantasy XIII
[related_article id=”160734″] Amer bewegingsvrijheid
Het was voor de fans van de legendarische Japanse Final Fantasy-rollenspelreeks heel lang wachten op deze nummer dertien. Dat wachten wordt beloond, maar zelfs de grootste liefhebber zal moeten toegeven dat de gebruikelijke magie hier en daar tekenen van slijtage vertoont. De speelwereld van Final Fantasy XIII is opnieuw van een bevreemdende, maar wondermooie kwaliteit. Denk daarbij aan een gigantische zwevende habitat opgeluisterd door de voor (en door) deze reeks ondertussen beroemde Japanse versie van steampunk.
Of je kop en/of staart aan het frequent in lange tussenfilmpjes vertelde verhaal krijgt, hangt niet zozeer af van hoezeer je met het universum vertrouwd bent, maar wel of dit soort plots aan jou besteed is. Final Fantasy XIII breekt met de opzet van de populaire voorganger door een haast lineaire ervaring neer te zetten. Het vooropgestelde pad verlaten, op eigen initiatief praatjes slaan met de inwoners ervan of shoppen voor nieuwe uitrusting is niet of slechts heel beperkt toegelaten. Een gedurfde zet die niet bij alle fans in goede aarde zal vallen.
Mooi en uniek
Je kiest dus niet langer zelf het tempo en daar is op zich niets mis mee, maar als dat tempo in sommige repetitieve stukken gevaarlijk naar het langdradige gaat overhellen, stellen we ons daar toch vragen bij. Het lijkt af en toe zelfs op een ellenlange, niet altijd even geslaagd vermomde dungeon-crawler die je steeds maar weer opnieuw door gelijkaardige uitdagingen dwingt. Gelukkig is er dat geweldige vechtsysteem dat genoeg tactische diepgang brengt en voor een op beurtelingse zetten gebaseerde gameplay verrassend, maar nooit onaangenaam vaak beroep doet op je reflexen.
Ook hier kan je na ruwweg de helft van de game de meeste vijanden met een geoliede, beproefde maar weinig gevarieerde aanpak uitschakelen, maar een beetje gemotiveerd speler zal er telkens weer iets moois en unieks van willen en kunnen maken.
