30 september 2010 17:18

Review: Limbo

Limbo kreeg op het internet de nodige aandacht omwille van zijn abstracte stijl. Nu hebben we het gespeeld hebben, mogen we dat gerust bevestigen. Alles rond Limbo is vreemd, en net dat zorgt ervoor dat de spelervaring - bijna- niet met woorden te beschrijven is.

Geen kleur, geen geluid en geen verhaal

Je moet het maar durven, een Xbox Live-titel lanceren aan 15 euro, vertellen dat je het spel kan uitspelen in drie uur, en dat het spel geen kleur, geen geluid en geen verhaal bevat. Hoewel, het enige stukje tekst dat je voorgeschoteld krijgt, is wanneer je de titel online besteld. Je zus is verloren en jij moet haar gaan zoeken. Van zodra het spel start, heb je geen enkel idee wat je moet doen. Er is geen tutorial, enkel een helpoptie in het menu waar je leert dat een knop dient om te springen en een andere knop om iets vast te pakken. Daarnaast moet je enkel links en rechts lopen, that’s it. Limbo laat jou starten in een zwart-wit wereld, zonder enige aanwijzing. Je start door de rechtse kant op te lopen, en daarna zie je wel waar je toekomt.De absurde wereld waar je in rondloopt, wordt snel duidelijk wanneer je na een vijftal minuten zonder opletten in een val loopt waar stropers dieren mee vangen. Ineens gaat de klem dicht en je hoofd wordt eraf geknipt en het bloed gutst eruit. Indrukwekkend de eerste keer, maar daarna kom je er snel achter dat je nog meermaals zal doodgaan op gruwelijke manieren. Gelukkig hoef je niet na elke dood opnieuw te beginnen dankzij de vele checkpoints per level. Voor elke puzzel is er automatisch een checkpoint, waardoor je daar al geen frustraties zal oplopen. De puzzels zijn aangenaam, met hier en daar toch een pittig exemplaar waar je het hoofd serieus over moet breken. Gelukkig is alles doenbaar en zal je nooit heel lang blijven vastzitten bij een puzzel.
Grafisch gezien kunnen we deze titel in twee woorden uitleggen: zwart-wit. Er is geen enkel kleurtje te bespeuren, maar dit komt het spel wel ten goede. De sfeer die ermee wordt opgebouwd is uniek. De ervaring na het uitspelen van Limbo is niet te omschrijven. Verder is er ook geen enkele muzieknoot te bespeuren, enkel hier en daar wat krakende takjes, wat zand dat opwaait en water dat spettert. Bij elk gewoon spel zou dit vervelend worden, maar bij Limbo hoort het bij het geheel.

[related_article id=”160734″]