Review: Operation Flashpoint – Red River

Tactiek en teamwerk

We hebben enige tijd op Operation Flashpoint – Red River moeten wachten. Je eerste minuten in het spel doen al snel vermoeden dat er niet veel veranderd is aan het spelconcept van de reeks. Je vecht een oorlog uit in Tajikistan, maar iedereen weet dat Codemasters’ hiermee eigenlijk Afghanistan bedoelt. Alweer hebben we een shooter in een modern tijdperk, maar deze speelt niet als een doordeweekse first-person shooter. Elke Operation Flashpoint-game gaat over tactiek en techniek in plaats van ego’s en brute kracht. Je ben meestal met een team van vier onderweg om een bepaalde missie te voltooien. De hele situatie voelt goed aan en je computergestuurde teamleden luisteren steeds naar je bevelen. Je houdt ze best wel kort, want als je ze hun zin laat doen, nemen ze de gekste beslissingen. Het zijn helaas niet zij die vervelend zijn, maar wel je overste. Elk stukje tekst dat hij vertelt, wordt vergezeld met een tiental vloek- en scheldwoorden. De eerste minuten kun je daarmee leven, maar na een half uur zou je willen dat hij, in plaats van de vijand, wordt doodgeschoten.
Ondanks de alom bekende setting van Afghanistan, euhm Tajikistan, weet Red River niet dezelfde vaart in het spel te houden als andere shooters. Een tactische shooter hoeft niet hetzelfde testosterongehalte te hebben al bijvoorbeeld Call of Duty – Black Ops; toch verwachten we iets meer actie. Je moet steeds aandachtig blijven, tot vervelens toe. Je missie kan namelijk al falen als er ineens een soldaat van achter een steen in het wilde weg begint te schieten. Vermoeiend, zeker omdat je ook nog eens een team moet onderhouden en een vervelende officier moet aanhoren. In de multiplayermodi schuilt de grote kracht van Operation Flashpoint – Red River. Als je met z’n vieren een missie kunt uitspelen, krijg je een hele andere game voorgeschoteld. Spanning, sensatie, tactiek, alles vloeit samen tot een heerlijk geheel. De volledige missie is trouwens in coöperatieve modus beschikbaar, dus niets belet je om die vervelende computertegenstanders te vervangen door andere spelers. Zo creëer je ook een hechtere band met je soldaten, omdat je steeds met vier op pad bent. Grafisch ziet het er overtuigend genoeg uit, zonder echt op te vallen. Vooral de panoramische bergen in de verte worden mooi weergegeven. Helaas hoort bij elke missie een ellenlange laadtijd (voor in de pc-versie), wat de spanning wat doorbreekt.

[related_article id=”160734″]