Review: Datura
[related_article id=”160734″] Kort, verwarrend en onbevredigend
Datura vertelt het avontuur van een man die wakker wordt in een ambulance. Wat volgt, is een resem scenario"s op verschillende plaatsen, zonder dat het verhaal echt verder wordt uitgediept. Gelukkig maken de talrijke, geheimzinnige omgevingen veel goed. Het allerlaatste hoofdstuk koppelt alle voorgaande scenario"s ietwat aan elkaar, zodat de verschillende verhaallijnen toch wat steek houden. Datura geeft ons dan ook niet echt een voldaan gevoel, laat staan dat je het snel opnieuw wilt spelen. Ontwikkelaar Plastic wil graag dat je Datura in één sessie doorspeelt, om het volledige verhaal goed te kunnen begrijpen. Ken je alle puzzels, dan kun je na een klein uurtje al het einde bereiken. Speel je het voor de allereerste keer, dan mag je toch al snel een kleine drie uur vrijmaken voor deze downloadgame. Na het wondermooie Journey twee maanden geleden ligt de lat tamelijk hoog in dit specifieke spelgenre. Datura komt zelfs niet op kniehoogte van Journey als het aankomt op de spelervaring, sfeer en gebruikte muziek.
In de game bestuur je een hand waarmee je allerlei puzzels moet oplossen. Datura is op zijn best met de PlayStation Move-controller, maar ook met de Sixaxis-controller kun je perfect spelen. Omdat de focus sterk op de Move-controller ligt, heeft de ontwikkelaar zoveel mogelijk interactie willen integreren. Soms hebben ze dat goed gedaan, maar het merendeel van de minigames past niet echt in de context van Datura. Niemand wil met een balletje een torentje van blikjes omvergooien in een horrorgame. Grafisch ziet Datura er bijzonder goed uit. Het is dankzij die sfeer dat je toch doorbijt om Datura uit te spelen. Er zijn momenten dat je begrijpt waar de ontwikkelaar naartoe wil gaan, maar het achterliggende verhaal helpt je niet om in de juiste sfeer te komen. Zelfs tijdens een lange speelsessie zonder onderbreking houdt het verhaal nog steeds geen steek. De soundtrack doet zijn best om je in het spel te trekken, maar tevergeefs.
