Nintendo Land: minigames met maxiplezier

De initiële aankondiging van Nintendo Land is bij mij niet in goede aarde gevallen. Een digitaal pretpark met zo’n cliché naam, gebaseerd op allerlei klassieke Nintendo personages – het leek me eerder een typisch zoethoudertje. Na meer dan 20 uur met Nintendo Land te hebben doorgebracht, moet ik mijn vooroordelen grondig herbekijken.

Nintendo Land kun je indelen in drie grote stukken: singleplayer, coöperatief multiplayer en competitief multiplayer. De singleplayer stukken speel je puur met de gamepad, al dan niet via interactie met de televisie. In coöperatief multiplayer kun je alleen spelen of tot vijf personen tegelijk. Competitief vereist minimum twee spelers tegelijk.

Singleplayer
Eenzaten hebben een stevige kluif aan Nintendo Land. In tegenstelling tot de meeste minigamecollecties, is niet elk onderdeel in enkele minuten uitgespeeld. Bovendien vereisen ze tamelijk veel verfijning, zoals het uitdagende Donkey Kong’s Crash Course dat goed gebruik maakt van gyrosensors.

Mijn persoonlijke hoogtepunt is Yoshi’s Fruit Cart, dat op een innovatieve manier gebruik maakt van de gamepad en de televisie. Op het grote scherm zie je verschillende voorwerpen die je moet opeten, maar het traject teken je op de tablet op een leeg vlak. Aan jou om ruimtelijk in te schatten waar alles zit. Innovatief en behoorlijk verslavend wanneer de moeilijkheidsgraad wordt opgekrikt.

Over alle zes singleplayer minigames houd ik een goed gevoel over, met één uitzondering: Octopus Dance. Dit misbaksel gebruikt absoluut niets van de Wii U-functies en vraagt je enkel om een dom dansje na te doen met de joysticks en de gyrosensors. Na een minuut ben je dit beu, en keer je nooit meer terug.

Coöperatief multiplayer
De coöperatieve games zijn veruit de meest uitgebreide minigames uit de hoop. De drie onderdelen, Metroid, Zelda en Pikmin, zijn leuker om alleen te spelen dan met vier of vijf. Althans, tot je spelers vindt op hetzelfde niveau als jezelf. Elk onderdeel duurt al snel een uurtje of twee voordat het avontuur klaar is.

Enig nadeel is de onduidelijkheid over de Wiimotes. De éne vergt een gewone controller, de andere een Motion Plus-versie en Metroid ook nog eens de nunchuck. Het wordt duidelijk gemaakt op het spelscherm wat je nodig hebt, maar het werkt toch verwarrend. Bovendien tonen ze maar beperkt de troeven van de GamePad, uitgezonderd Pikmin.

Competitief multiplayer
De toppers die ervoor gaan zorgen dat iedereen het principe van de Wii U begrijpt, zijn de competitieve minigames. Met voorsprong zijn Luigi’s Ghost Mansion en Mario Chase de leukste minigames voor de Wii U op dit moment.

In Mario Chase moet de speler met de GamePad weglopen van de andere spelers, en alleen hij krijgt een plattegrond te zien waar iedereen zit. De andere spelers krijgen enkel te zien hoeveel meter ze van hem zijn verwijderd, tot hij visueel te zien is.

Luigi’s Ghost Mansion plaatst de speler met de GamePad in de huid van een spook, terwijl de vier andere spelers een zaklamp hebben om mee te schijnen. Niemand kan het spookje zien, tot je er naartoe schijnt. Valt hij je langs achter aan, dan val je op de grond en moet je wachten tot andere spelers je weer tot leven wekken. Een eenvoudig concept, maar ontzettend leuk.

Verrassingsdozen
De centrale toren in Nintendo Land laat je toe om verdiende munten uit minigames te spenderen in een simpele minigame om verrassingsdozen te verdienen. Dit zijn allemaal iconische gadgets uit de geschiedenis van Nintendo, een extraatje voor de fans.

Bovendien kleden ze Nintendo Land wat aan, want zonder die gadgets is het een wat kale plaats als je niet veel online contacten in je lijst hebt staan.

Nintendo Land zal niet snel de instant klassieker worden die Wii Sports was, daarvoor is het spelconcept niet simpel genoeg. Desondanks lijkt het me een verplichte titel bij aankoop van een Wii U, op voorbehoud dat je regelmatig thuis met meerdere personen speelt. Dan pas is Nintendo Land op zijn allerbest.