ESA wil maanbasis printen

De atmosfeer doet meer dan de nodige zuurstof huisvesten. De gaslaag rond onze planeet beschermt ons van schadelijke straling, meteorieten en hevige temperatuurfluctuaties. Op de maan valt die bescherming weg, wat de eisen voor de buitenmuren van een habitat op het hemellichaam een stuk strikter maakt dan hier op de aarde.

Robots
De Europese ruimtevaartorganisatie ESA beseft dat enkele bouwvakkers samen met een karrevracht baksteen naar de maan sturen geen leefbare resultaten zou opleveren. De ESA gooit het over een andere boeg en denkt aan kleine autonome robotbulldozers uitgerust met een 3D-printer, en niet alleen omwille van de betere CAO.

Samen met Foster + Partners werkte de ESA een concept uit waarbij twee robotbouwers samen met een cilindervormige habitat naar de maan zouden reizen. Bij het landen moet de cilinder langs één kant een opblaasbare koepel ontplooien. De binnenkant van die ruimte wordt onder druk gezet, en moet de woonplaats van tot vier astronauten worden.

Een opblaasbare buitenmuur volstaat natuurlijk niet om eventuele pioniers te beschermen van de dodelijke stralingen en temperaturen. Daarom gebruiken de robots de opblaasbare structuur als een soort stelling waartegen ze een beschermende buitenmuur moeten optrekken. Die buitenmuur zal volgens ESA bestaan uit regoliet: het los materiaal waaruit het maanoppervlak bestaat.

Printer
De robots moeten het regoliet in een koepel over de habitat plaatsen. Dat doen ze zoals een kleine bulldozers. Om het materiaal op z’n plaats te houden en het geheel sterk te maken zullen de bouwers een skeletstructuur rond de opblaasbare habitat printen. Daartoe zijn de dingen, naast een schep voor het regoliet, uitgerust met een 3D-printarm. De structuur zou erg weinig wegen maar heel sterk zijn. ESA en Foster gingen er voor ten rade bij de beenderstructuur van vogels.

Met de buitenmuur geïnstalleerd zullen de Astronauten binnenin beschermt zijn voor schadelijke straling, hevige temperatuurfluctuaties en zelfs kleine meteorietinslagen. Het hele bouwproces zou zo’n drie maanden in beslag nemen. De cilinder waaruit de koepelvormige habitat zich ontplooide doet bij afwerking dienst als luchtsluis en technische module, terwijl de koepel zelf de hoofdverblijfplaats vormt.

Natuurlijk gaat het voorlopig nog om toekomstmuziek. In een Video toont ESA hoe een dergelijk project in z’n werk zal gaan. Groot ziet de voorgestelde maanbasis er niet uit, maar met het geautomatiseerde bouwproces is het mogelijk om meerdere modules naast elkaar te bouwen om zo tot een heuse maanbasis te komen. De individuele koepels zijn zelfs voorzien van dakraampjes om daglicht binnen te laten.