Xenoblade Chronicles Definitive Edition review: De verdiende remaster

Soms duurt het even alvorens een game het respect krijgt dat hij verdient. Xenoblade Chronicles is er zo een. De game verscheen oorspronkelijk in 2010 in Japan. Het duurde meer dan een jaar voor de game ook in Europa te krijgen was en nog eens acht maanden voor de titel ook in Noord Amerika beschikbaar zou komen. Monolith Soft koos destijds voor de Wii als platform, maar deze console zou eind 2012 al vervangen worden door de Wii U, met als gevolg dat Xenoblade Chronicles nooit echt de kans kreeg om tot een klassieker uit te groeien bij het grote publiek. Xenoblade Chronicles 2 overtrof vijf jaar later echter alle verwachting en de tijd leek dan ook eindelijk juist om het origineel een laatste kans te geven in deze Definitive Edition. 

Tijd dus voor een upgrade naar High Definition, zeker een van de meest impactvolle veranderingen die de game ondergaan heeft, maar absoluut niet de enigste. Wie het origineel gespeeld heeft zal blij zijn om te lezen dat de adembenemende werelden uit 2010 er nu nog beter uitzien (al zijn er hier en daar wel wat zaken overgeslagen) en dat de personages veel meer tot hun recht komen dankzij de grafische upgrade. De game speelt trouwens ook als een game uit 2020 en samen met het soms vreemde maar ongetwijfeld tijdloze verhaal zorgt dat voor een geweldige ervaring die makkelijk honderd uur in beslag kan nemen.

Prachtige omgevingen vol conflict

In Xenoblade Chronicles ga je aan de slag als Shulk. Shulk woont op Bionis, de overblijfselen van een oude Titaan die lang geleden in een quasi eindeloos gevecht verwikkeld was met de Titaan Mechonis, tot ze elkaar gelijktijdig doodden. Op de overblijfselen van deze laatste leven de Mechon, robots die er op uit zijn om de Homs (zeg maar humans) die op Bionis wonen te vernietigen. Uiteraard hebben de Mechon een fysiek voordeel, maar de balans wordt gelijkgetrokken door de Monado, een mysterieus zwaard dat door Mechon gaat zoals door boter. Natuurlijk kan niet iedereen zomaar de Monado gebruiken, maar Shulk wel. Wanneer zijn kolonie wordt aangevallen door de Mechon ontmoet hij Metal Face, een robot met gezicht die immuun is voor de Monado. Zo begint een lange tocht waarin Shulk en zijn vrienden op zoek gaan naar antwoorden én wraak.  

Tijdens je reis kom je in veel verschillende omgevingen. Van open landschappen tot moerassen, dorpen gebouwd in bomen, maar ook futuristische steden en zelfs de binnenkant van monsters. Deze zien er stuk voor stuk indrukwekkend uit, al ontbreken ze soms aan originaliteit wanneer je van wat dichterbij gaat kijken en is er buiten de aanwezige monsters niet al te veel te beleven. Hierdoor voelt de wereld soms wat leeg aan. Zwevende blauwe bollen in het landschap, de verzamelobjecten in het spel, proberen je te overhalen om elk hoekje van elke map de verkennen, maar hoewel je hiervoor kleine beloningen krijgt, is het meestal de moeite niet waard. De echt essentiele objecten die nuttig zijn voor side-quests, worden bovendien op de map weergegeven, die je op elk moment in de juiste richting stuurt (als je dat wil). Gebruiksgemak is een van de vele verbeteringen ten opzichte van het origineel, want naast de verbeterde map hebben ook de menu’s een hele facelift gekregen. Dat was ook nodig, want deze waren zeer chaotisch in het verleden, terwijl je er net heel veel tijd in spendeert om al je personages te upgraden. 

Het verslavend vechtsysteem van Xenoblade Chronicles

Elk personage heeft een eigen vechtstijl die gebruik maakt van Arts, vaardigheden die je kan gebruiken om schade aan te brengen en combo’s te lanceren samen met je party. Dat gaat niet altijd even vlot omdat je zelf maar één enkel personage bestuurt, maar het zorgt wel voor een vechtstijl die heel veel weg heeft van een MMO. Zo vaart Shulk er bijvoorbeeld bij om langs achter of langs de zijkant aan te vallen. Dat lijkt eenvoudig, maar als je teveel schade toebrengt aan een monster, zullen deze zich naar jou draaien, waardoor dat voordeel verdwijnt. Om dit te voorkomen heb je dan weer personages zoals Reyn die de aandacht van deze monsters zullen proberen trekken en gebouwd zijn om heel wat schade te weerstaan.

Xenoblade Chronicles zit vol met monsters, wat er voor zorgt dat je steeds de beste manier zal moeten zoeken om een gevecht te winnen. De Monado helpt je hierbij door je bijvoorbeeld te toekomst te tonen of je party van een schild te voorzien. Je moet soms wel heel snel zijn in je beslissingen, maar dat maakt de gevechten tegelijkertijd ook leuk. Soms moet je wel even grinden (levels verzamelen) en dan kan het al eens eentonig worden, maar je party aanpassen en/of een ander personage kiezen om te besturen kan daarbij helpen. 

Meer is minder

Tussen gevechten en de vele cutscenes, kan je je personages voorzien van nieuwe uitrusting, Arts upgraden, Skills kiezen om te trainen en relaties opbouwen tussen de hoofdpersonages van het spel, maar ook NPCs in de wereld. Hier probeert Xenoblade Chronicles eigenlijk teveel te doen. Het hele Affinity-concept dat de relaties tussen personages doet groeien afhankelijk van het aantal gevechten dat je samen doet en de side-quests die je accepteert is zo nodeloos ingewikkeld dat je er best aan doet het gewoon te negeren. Dat heeft gelukkig geen gevolgen voor de gameplay zelf. De skill trees bouwen ook op deze relaties en je moet kiezen welke vaardigheden je wil delen tussen personages. Op zich hadden wij tevreden geweest met het upgraden van onze arts en het kiezen van de juiste uitrusting voor elk personage (die je ook nog eens moet uitrusten met gems die je via een mini-game moet craften). Less is more, dus.

Dat sentiment telt trouwens ook voor de dialoog in het spel, want deze is vaak enorm repetitief. In cutscenes worden vaak dingen tot vervelens toe herhaald of op een andere manier gezegd en het haalt de snelheid uit het verhaal. Ook tijdens het vechten zijn de herhalingen van dialoog vervelend en krijg je steeds dezelfde one-liners te horen wanneer een monster verslagen is. Grappig, dat wel, maar na een uurtje zet je die dialoog gewoon uit. Een balans had hier geweldig geweest. 

Eindoordeel: Xenoblade Chronicles Definitive Edition

Wanneer we alle elementen van Xenoblade Chronicles samenvoegen, krijgen we een game met een enorm meeslepend verhaal dat geweldige personages volgt in een unieke wereld, gecombineerd met een zeer verslavend gevechtssysteem dat zelfs na tientallen uren nog steeds belonend aanvoelt. De game is heel ambitieus en wil soms te veel doen, maar dat zijn nu eenmaal restanten van het origineel. Voor deze Definitive Edition werd er bovendien enorm veel aandacht besteed aan het gebruiksvriendelijk maken van Xenoblade Chronicles en dat is een enorme meerwaarde. Ook leuke toevoeging is de Future Connected campaign die voor ongeveer 15 uur extra speeltijd zorgt aan het einde van het originele verhaal. We hadden hier wel graag meer van de vertrouwde personages teruggezien. Hoe dan ook, Xenoblade Chronicles: Definitive Edition is een absolute aanrader voor alle fans van het JRPG-genre. 

Xenoblade Chronicles is te koop in de Nintendo eShop, maar meestal goedkoper te vinden bij Bol.com.