Review: Dante’s Inferno

[related_article id=”160734″] Frisse gameplay

Vergeet alles wat je dacht te weten over Dante als de schuchtere veertiende-eeuwse Italiaanse dichter. Volgens de makers van Dante’s Inferno was de man die afdaalde doorheen de negen cirkels van de hel een geharde veteraan van de Kruistochten wiens bezoek ze daar beneden nog lang zullen herinneren. De game waagt zich af en toe aan wat filosofische introspectie, maar draait vooral om het afslachten van een grote variatie aan hellebewoners in spectaculaire actiescènes.
Al in de proloog rukt hij de mythische zeis uit de kille handen van Magere Hein en daarna begint een brutale achtbaanrit die je slechts heel af en toe op adem laat komen. Deze terecht als 18+ gecategoriseerde game is duidelijk schatplichtig aan de evenzeer door bloed en ingewanden wadende games God of War en Ninja Gaiden, maar voelt – bij gebrek aan een beter woord – zeldzaam ‘fris’ aan. Je ziet het na een uurtje van het betere hak-, steek- en jumpwerk niet langer als een game die de grote jongens wil imiteren, maar eerder een eigen unieke bijdrage aan het gewelddadige actiegenre brengt.
 

Moeilijk weg te leggen

Negen hellecirkels betekenen evenveel levels met telkens nieuwe monstruositeiten die je telkens weer met een andere creatieve combinatie van snelle, krachtige en magische aanvallen te lijf gaan. De actie is snel, frenetiek en gruwelijk brutaal. De jongens die dit bedacht hebben, schudden we toch maar liever niet de hand. De toon is gepast donker en zwaar op de hand. Het is duidelijk dat niemand hier helemaal vrij van zonden is en het is perfect mogelijk dat je jezelf na een lange spelsessie even wil douchen met de radio op een lichtklassieke zender.
De kans is echter klein dat je Dante’s Inferno neerlegt. Het alsmaar groeiende arsenaal aan moves, de combinatie van magische en scherpe aanvallen, de eindeloze aanvoer van nieuwe tegenstanders en een weergaloze visuele weergave houdt de beleving immers boeiend tot de allerlaatste houw met het scherpe wapen van dienst.