Wii U zwemt tegen de stroming in
Een nieuwe spelconsole ligt sinds lang in de winkelrekken, eentje van Nintendo. Alweer kondigen ze een revolutie aan, maar schat het grote publiek dat wel goed in?
Bij de lancering van de Wii U was er veel onduidelijkheid over de grafische capaciteit en de processorkracht van de console. Grote vraag was hoe mooi de spellen er zouden uitzien. De Wii U is tenslotte de allereerste HD-spelconsole van Nintendo. Maar er werd amper silgestaan bij het tweede scherm en wat je ermee kan doen. En na heel wat personen met de Wii U te laten spelen bij mij thuis, moet ik vaststellen dat het voor Nintendo behoorlijk moeilijk gaat worden om dat uit te leggen aan de hand van reclame en filmpjes.
De Wii U heeft in zijn controller een 6,2 inch aanraakscherm verwerkt, en die doet bij velen nog steeds de wenkbrauwen doet fronsen op een spelconsole. Toch wel vreemd, want de meesten onder ons hebben gebruiken dagelijks aanraakschermen. Nochtans was het wel Nintendo die het aanraakscherm heeft geïntroduceerd bij games op de Nintendo DS in 2004, ver voor aanraakschermen op een telefoon of tablet de grote massa bereikten. De Nintendo DS is ook toevallig een product waar weinig mensen het nut van van twee schermen inzagen waarvan één aanraakscherm. Het voelt allemaal wat déjà-vu aan.
De Nintendo DS (en in zeker mate de 3DS) zijn ondertussen een enorm commercieel succes, dus zal de Wii U ook wel volgen zeker? Ja, maar het is ondertussen niet meer 2004 en Nintendo heerst tussen de spelconsoles niet op dezelfde manier als op de handheldmarkt. Met de Wii heeft het een ander pad gekozen dan Sony en Microsoft met hun PlayStation 3 en Xbox 360, en met succes. De Wii is een geslaagd experiment, omdat het snel en handig door iedereen kan worden opgepikt. Je bewegingen worden één op één vertaald op het scherm, eenvoudiger kan niet. Nu nog organiseren rusthuizen elke week Wii-sessies. Die eenvoud vind ik niet direct terug in de Wii U.
De Wii heeft bij mij al direct voor een magisch gevoel gezorgd met Wii Sports. Een gevoel dat ondertussen al miljoenen mensen hebben kunnen ervaren, omdat het net zo toegankelijk is. Bij de Wii U moet je verder graven om het briljante ervan in te zien, en dat zou wel eens een probleem kunnen vormen. Mijn allerbeste voorbeeld van een hit is zonder twijfel de minigame Mario Chase uit Nintendo Land. De speler met de GamePad heeft een overzicht over heel de spelsituatie en moet zich verstoppen voor de andere spelers. De anderen hebben een minder volledig overzicht en moeten de verstopper zoeken met alleen een indicatie van hoe ver hij in vogelvlucht verwijderd is. Het is een poepsimpel concept, maar wel eentje wat bij iedereen opeens een lampje doet branden waarom je een extra scherm nodig hebt. Opeens wordt een simpel spelletje verstoppertje een hit, vergelijkbaar met bowling of tennis in Wii Sports. Alleen… Je moet weten dat het allemaal kan.