Veloretti Ace Two review: blije benen, droeve kont
Elektrische fietsen vallen in grosso modo twee categorieën in te delen: enerzijds zijn er de meer gewone fietsen, waaraan een elektrische component toegevoegd lijkt. Anderzijds zijn er de fietsen van het ter ziele gegane VanMoof, Cowboy en Veloretti: e-bikes die van 0 ontwikkeld werden, waarvan alle onderdelen op elkaar afgestemd zijn om een harmonieus geheel te vormen. Aan die meer modieuze e-bikes hangt dikwijls een flink prijskaartje dat met de onderdelenlijst maar moeilijk te verklaren valt. Bij Veloretti is dat niet het geval: met een aandrijfriem, Enviolo-versnellingsnaaf, een geïntegreerd display en ingewerkte lichten weet de fietsenmaker zich met de Ace en Ivy Two in het high-endsegment te positioneren.
© Veloretti
Om dan nog maar te zwijgen over de afwerking. Na twee weken op de Veloretti Ace Two, in de Jet Black-uitvoering, kunnen we met zekerheid stellen dat deze fiets nogal wat koppen doet draaien. Weinig verwonderlijk, aangezien de fiets meer doet denken aan een klassieke Hollandse fiets dan aan een e-bike die voorbij zoeft.
Elektrische kern
De elektrische kern van Veloretti’s Electric Two-reeks wordt aangeleverd door Bafang. De Bafang 36v 250W-motor die het merk aanlevert biedt maximaal 65 Nm koppel en heeft zowel een kracht- als een rotatiesensor ingebouwd. Op die manier worden de motor en andere systemen, zoals de Enviolo-naaf, voorzien van de nodige data om hun werk op een goede manier uit te kunnen voeren. Voor ons was het een eerste ervaring met Bafang, maar ook meteen een goede. Wie met een Bosch-motor rondrijdt, leert bijvoorbeeld snel dat het een goed idee is om vroeg te stoppen met trappen. Anders heeft Bosch namelijk de neiging om de fiets naar voren te blijven duwen. De Bafang-motor doet dat niet. In plaats daarvan voel je de trappers kort terugtikken en blijf je exact staan waar je wil. Bovendien is de Bafang-motor ook echt stil: je kan dus rondrijden zonder de hele tijd een zeurend elektrisch geluid te moeten weerstaan.
De verwijderbare (maar zware) Bafang-batterij doet zijn werk iets minder: Veloretti afficheert een actieradius van 60 tot 120 kilometer. Wij haalden steevast iets minder dan dat. Als je Ace of Ivy Two zegt dat je nog 45 kilometer kan fietsen, maak daar dan gerust 40 van. De actieradius valt gewoon af te lezen van het scherm – en is ook duidelijk als buiten het zonnetje schijnt. Hou er wel rekening mee dat de Ace en Ivy Two vanaf 20% batterijlading in besparingsmodus gaan. De fiets zal je dan nog ondersteunen tot een snelheid van 15 kilometer per uur. Het zou mooi zijn als je deze besparingsmodus ergens kon afzetten: door het terugvallen van de ondersteuning ben je eigenlijk alleen maar langer onderweg. Zeker als je weet dat je nog met voldoende lading thuis geraakt, kan dat flink irriteren.
Display
Op het display van de Electric Two-fietsen heb je, naast de actieradius, zicht op heel wat andere gegevens. Op het display heb je toegang tot 4 schermen. De meeste van die schermen dienen vooral om je een informatie-overzicht te bieden. Hoe snel ga je? Hoe ver kan je nog fietsen? Zulke dingen. Bedienen kan gemakkelijk: met een knop op het stuur blader je door de verschillende schermen. Hier heb je wel maar één knop voor. Schermpje voorbij? Dan moet je dus opnieuw voorbij die vier andere schermen klikken.
In de meeste van die schermen kan je, met de knoppen aan je rechterhand, de trapondersteuning bijstellen. Bovenaan het schermpje geeft de fiets dan aan in welke modus je precies aan het rijden bent. Het enige scherm waarin dit niet mogelijk is, is het Enviolo-scherm. In dat scherm stel je in hoe de versnellingsnaaf zich moet gedragen. Al wat je hoeft te doen is je gewenste cadans te selecteren met de rechterknoppen. De Enviolo-versnellingsnaaf doet daarna zijn werk, zoals we dat inmiddels al gewoon zijn, om ervoor te zorgen dat je trappers altijd even snel rondgaan. De functie werkt zoals ze zou moeten werken, al is de bediening ervan iets of wat eigenaardig. Op het merendeel van de schermen zorgt de meest rechtse knop ervoor dat je minder hard moet gaan trappen. Zit je in het Enviolo-scherm? Dan zorgt diezelfde knop ervoor dat je plots harder moet trappen. Het is een kleine eigenaardigheid waar je zelf helaas niets aan aan te passen hebt.
Rij-ervaring
Veloretti is een Nederlandse fietsfabrikant en dat valt eraan te merken. Niet alleen aan de Hollandse manier waarop de fiets is vormgegeven, maar ook aan de heerlijke manier waarop je over gladde, geasfalteerde fietspaden kan rijden. Helaas is Antwerpen niet veel van die gladde, geasfalteerde fietspaden rijk. Ik kwam dan ook meermaals met flinke zadelpijn op mijn bestemming aan.
Niet dat ik niets gewoon ben. De VanMoof S5 had bijvoorbeeld ook geen vering – en een racefiets is ons zeker niet vreemd. Ik vermoed dat de iets meer relaxte zithouding en het gewicht van de Ace Two daar voor iets tussen zitten: de S5 woog zo’n 23 kilogram en de Ace Two weegt er zo’n 28. Elk hobbeltje is te voelen, waardoor ik na een tijd zelfs wegmarkeringen actief probeerde te vermijden. Een optie om een zadel met vering toe te voegen zou hier eigenlijk niet mogen ontbreken.
Het gebrek aan vering zorgt er ook voor dat het, zeker in kasseistraten, onmogelijk wordt om de fiets te bedienen met de knoppen. Die laten zich namelijk zeer makkelijk induwen. In plaats van 1 keer heb je dan al gauw 13 keren gebeld of staat plots de ondersteuning op het hoogste standje. Mijn polsen waren ook not amused, maar leefden voornamelijk mee met mijn onderkant.
App-gewijs
De app van Veloretti is in veel opzichten gelijkend aan de fiets: hij ziet er enorm knap uit, maar is in gebruik toch iets minder aangenaam dan gedacht. De eerste functie waar ik naar zocht – die om het belgeluid naar iets luider en indringender te veranderen – ontbrak meteen (Inmiddels werd die functie wel toegevoegd aan de app. Op onze testfiets bleek deze functie nog niet beschikbaar). Ons lijkt de mobiele app vooral een kopie van het e-bikedisplay. Alles wat je met de knoppen op je fiets kan aanpassen, kan je ook met de smartphone en omgekeerd. De Veloretti-app geeft je nog wel het weerbericht mee, maar dat verschijnt ook zonder die app op onze telefoon.
Het enige unieke aan de app is dat je een bestemming kan ingeven. Die gegevens worden dan gebruikt op het display, waar een pijl aangeeft waar en wanneer je moet afslaan. Ook daar schort het echter: tijdens het testen bleek dat het e-bikedisplay niet voldoende bijwerkt. Moet je over 500 meter een afslag naar rechts hebben? Dan onthoud je dat best. Het display telt tijdens het rijden niet af, en verandert pas ná de bewuste afslag zijn instructies. Wie wacht tot het e-bikedisplay aangeeft dat het tijd is om af te slaan, kan lang rechtdoor blijven rijden. De enige echte optie is om het geluid van je telefoon aan te laten staan – van de stem uit de app krijg je gelukkig wel degelijke instructies toegereikt.
Conclusie
Mijn benen vonden de Ace Two Electric fantastisch, mijn kont iets minder. Langs de ene kant kan Veloretti er niet aan doen dat de fietspaden in Antwerpen zo belabberd zijn. Langs de andere kant is het gewoon de realiteit – in dit geval een zéér harde – dat niet elke stad er zoals Amsterdam bij ligt. Ik kan best geloven dat Amsterdammers de Veloretti’s hoog inschatten: op mechanisch vlak heeft de fiets het, mede dankzij de stille Bafang-motor en Enviolo-versnellingen, bijzonder goed voor mekaar. Puntenverlies loopt de Ace Two voornamelijk op door een app die niet echt iets toevoegt, behalve dan een gebrekkige navigatiemodus – en door kasseistraten.
Fiets je voornamelijk over egale fietspaden en hou je van rustige ritjes? Dan valt de Veloretti Electric Two-serie zeker aan te raden. Ben je een iets sportievere fietser of fiets je langere afstanden? Dan weet je waarschijnlijk al dat deze fiets niet voor jou is en dat de Canyon Pathlite:ON 4, bijvoorbeeld, wellicht beter aan je wensen beantwoordt. Woon je in een Vlaams boerendorp of in een stad met een historisch centrum, waar de kasseistraten talrijk zijn? Hoe knap de Veloretti Ace Two ook is en in elkaar steekt: daar is hij simpelweg niet geschikt voor.
