Waarom de liefde voor mijn eerste iPad bekoeld is

Ik ben dol op mijn iPad. Het was, wat mij betreft toch, liefde op het eerste gezicht. Het leek me een perfect apparaat voor mij en dat was het ook. We waren jarenlang onafscheidelijk.

Het lijkt er echter op dat de liefde de laatste tijd bekoeld is. Niet omdat ik mijn iPad beu ben, verre van. Na drie korte, intense jaren is onze relatie op een dood spoor gekomen. Simpelweg omdat mijn iPad van de eerste generatie niet meer geschikt is voor de taken waarvoor ik hem wil inzetten.

[related_article id=”152275″]

Dat de oudste iPad niet meer de aandacht heeft van Apple, kan je natuurlijk geen nieuws noemen. Al in juni 2012 kondigde Apple zijn iOS 6 aan, en het liet toen weten dat iPads naar het nieuwe OS geüpgraded konden worden. Allemaal, behalve de eerste iPad.

Mijn iPad draait dus op iOS 5.1.1. Verder dan dat komt hij niet. Dit wordt alsmaar een groter probleem voor mij en ik sta hier niet alleen in. Volgens Apple draait 71 procent van alle iPad-bezitters nu iOS 7, de nieuwste versie van het besturingssysteem. Ik ben er vrij zeker van dat een groot deel van die andere gebruikers opgescheept zit met 5.1.1.

Hoelang leeft een gadget?
Je zou kunnen zeggen dat ik hier niet al te veel over mag klagen. Volgens een rapport van het marktonderzoeksbureau Gartner van vorig jaar gaan consumenten ervan uit dat iPads, en andere tablets en smartphones, sowieso een vrij korte levensduur hebben.

Toen hun gevraagd werd wanneer ze verwachten dat ze hun tablet moeten vervangen, antwoordde de helft "na ongeveer twee jaar". Over smartphones zeiden ze hetzelfde: vervangen binnen twee jaar. Van andere apparaten, zoals printers, desktops en laptops, werd de levensduur veel hoger ingeschat. Slechts twintig procent ging ervan uit dat die apparaten ook binnen twee jaar in de kringloopwinkel of op een zoekertjessite zouden belanden. De helft verwachtte zelfs dat die apparaten het drie jaar of langer zouden uitzingen.

Terug naar Apple of verkopen
Nu, als ik opnieuw aan de spits van de technologische vooruitgang wil lopen, moet ik voor een iPad Air opnieuw minstens 479 euro neertellen. OK, ik kan de iPad die ik nu heb naar Apple sturen en dan krijg ik, in het beste geval, een recyclagepremie van 77 euro. Er zijn betere deals: op eBay levert de originele iPad al snel meer dan 100 à 120 euro op.

Natuurlijk heeft Apple, sinds de release van het eerste model, de iPad flink verbeterd. Mijn exemplaar heeft bijvoorbeeld geen camera. Ikzelf heb die daarentegen wel, van een basale compactcamera tot een verfijnde digitale spiegelreflex. Dus neen, een camera of videocamera heb ik eigenlijk niet nodig. Siri kan ik ook missen. Ik zou een een exemplaar met meer geheugen kunnen kopen, maar de 32 GB van mijn apparaat blijkt vooralsnog voldoende te zijn.

Dus wat heeft de nieuwe iPad mij dan te bieden? Hij zou lichter zijn, krachtiger ook en over een beter beeldscherm beschikken. Maar is dat 479 euro waard? Daar moet ik toch nog even over nadenken.

Wat mis ik als niet upgrade?
Maar het grootste probleem zit hem in wat ik zal missen qua apps. En dat is ook de voornaamste reden waarom ik deze iPad met pensioen wil sturen. Op mijn iPhone heeft mijn abonnement op de krant The Guardian een gelikte, coole interface. Helaas, die draait echter niet op mijn iPad, zodat ik het oplossen van het kruiswoordraadsel voorlopig op mijn buik mag schrijven. Zo kan ik ook heel wat muziekapps niet gebruiken, omdat ze niet meer werken op mijn versie van iOS.

Spelletjes brengen dezelfde problemen mee en worden hier ten huize niet meer geüpdatet. Ik weet dat het gebeurt, maar ik word er niet rechtstreeks van op de hoogte gebracht. Vroeger kreeg ik elke week ongeveer een half dozijn updates voor mijn iPad binnen. De laatste maanden zijn er dat maar een handvol geworden. Ik weet dus eigenlijk niet wat ik mis!

Goed, ik kan begrijpen dat dit gebeurt. Nog eventjes, en dat wat nu een klein, irritant probleem is zal ervoor zorgen dat ik overstag ga en toch zo’n nieuwe iPad zal bestellen.

En onze planeet dan?
Maar ik zit nog met een ander intern conflict: dat tussen de drang om een centje te verdienen enerzijds en mijn wil om de planeet te redden anderzijds – of het op zijn minst kalm aan te doen met onze natuurlijke bronnen. Net zoals veel mensen wil ik de planeet niet al te veel uitputten en wil ik dat mijn spullen lang meegaan. Ik probeer dan ook zoveel mogelijk te hergebruiken.

Vorig jaar heb ik mijn computer vervangen. Alle componenten die er in zaten werden vervangen door een vriend die daar verstand van heeft. De kast werd behouden. Die computer was zes jaar oud.

Mijn andere gadgets, waaronder verschillende andere pc’s en tablets, zijn ongeveer even oud. En weet je wat ironisch is? Alle nieuwe spullen zijn van Apple. Mijn pc’s doen het al vijf jaar prima. Mijn iPad is drie jaar oud en aan vervanging toe.

Wat te doen?
Zal ik dus de nieuwe iPad vervangen en een nieuwe kopen? Of de oude houden? Het antwoord is dat ik eigenlijk allebei zou moeten doen: een nieuwe kopen en de oude bijhouden.

De reden is simpel. Ik gebruik de iPad elke dag. Ik zou dus een nieuwe moeten kopen om zelf up-to-date te blijven. De oude iPad kan dan de machine worden die vrienden gebruiken wanneer ze op bezoek komen.

Moeten ze snel wat mails checken? Geen probleem. Moeten we de titel van die film opzoeken die we vergeten zijn? Doe maar.

Dat is toch een goed idee, niet? En het heeft me maar iets meer dan duizend woorden gekost om mezelf te overtuigen dat ik Apple alweer een paar honderd euro zou moeten geven. En ik was verdorie zo van plan om het been stijf te houden.