Sluip van moord naar moord in Hitman: Absolution

Ik heb een ongezonde obsessie voor sluipspelletjes, en Hitman is een oude liefde. Dat maakt een reboot extra spannend: hebben ze het om zeep geholpen? Gelukkig niet, zo blijkt.

De kern van Hitman: Absolution is ijzersterk, en de graphics ook. De donkere humor die als een laagje vernis over dit verder doodserieuze spel ligt, maakt het geheel net dat beetje boeiender.

Kale killer

De plot van deze game zit tjokvol intriges en verraad, maar gelukkig blijft de rode draad duidelijk. De Hitman uit de titel is Agent 47, een kale, strak in het pak zittende huurmoordenaar. Aan het begin van Absolution werk je voor een internationaal misdaadconglomeraat, maar al snel besluit 47 zijn eigen weg te gaan om een jong meisje te beschermen. Waarna zowat iedereen het op jullie beiden gemunt heeft.

Dit is het soort spel dat je de keuze geeft om een heel level stiekem rond te sluipen, of meteen het grove geweld boven te halen. Missies spelen zich meestal af in een omgeving met massa’s getuigen, zoals een overvolle nachtclub. Nu kan je doodleuk die club binnenwandelen en iedereen neermaaien, of je kan ongezien een ‘ongeluk’ veroorzaken, zoals een discobal op de dansvloer doen neerdonderen, ‘toevallig’ net boven je doelwit. Vooral voor dat laatste is timing cruciaal – en de juiste vermomming ook.

Trofeeënkoorts

In een poging om de herspeelbaarheid te bevorderen, lijdt het spel een beetje aan trofeeënkoorts. Zo krijg je aan het einde van elk level te zien wat je gemist hebt. Je kan het level dan opnieuw spelen om dit keer wél alle wapens en vermommingen te verzamelen, of alternatieve manieren verzinnen om je doelwit om het leven te helpen.

Leuk is dat het spel punten geeft op de manier waarop je speelt. Het is vaak trial and error om de hoogste score te halen. Als ik een tip mag geven: volledig onopgemerkt een doelwit uitschakelen levert vaak meer op dan wild om je heen schieten.

Om alles een beetje makkelijker te maken, krijgt 47 in Absolution een ‘instinct’, dat je toont waar de belangrijke voorwerpen en deurwachters zich bevinden. Je kan het echter ook zonder proberen. Er zijn vijf moeilijkheidsgraden, en de moeilijkste heet niet voor niets ‘purist’. Daarmee speel je het spel op de klassieke manier: zonder instinct, zonder saves en zonder hulpstukken. Ik raad het niet aan bij een eerste spelronde.