Review: Resonance of Fate
Het zonder enige hype uitgebrachte Resonance of Fate is een rollenspelgame van de Japanse variant die de twijfelachtige eer heeft te mogen opboksen tegen twee zopas verschenen toppers in het genre: Final Fantasy XIII en White Knight Chronicles. Op papier is Resonance of Fate duidelijk de underdog, maar wel een die fel van zich afbijt. Typisch voor het genre is het hoekige verhaal, dat met de bekende, zwaarmoedige overacting in bloedmooie filmpjes van tempo wordt voorzien. Andere clichés: de getormenteerde, maar altijd van een overdadig hip kapsel voorziene hoofdrolspelers en de gelikte steampunk-setting.
Toch verrast Resonance of Fate. Zo is er de over het algemeen meer volwassen toon en het inruilen van alle magische of aan fantasy ontleende elementen voor vuurwapens. In combinatie met het vechtsysteem levert dit acrobatische kogelballetten op die niet hadden misstaan in een remake van ‘The Matrix’ door John Woo. Je grijpt de controle over een van je gunslingers en stuurt hem of haar doorheen acrobatische jumps in een poging zoveel mogelijk kogels in je doelwit te pompen terwijl je er zo min mogelijk zelf incasseert. Resonance of Fate negeert de naar een breed publiek lonkende trend die zegt dat alle games gebruiksvriendelijker en dus makkelijker moeten zijn. Je denkt telkens weer tegen een onoverkomelijke uitdaging op te lopen en de enige reden dat je niet opgeeft, is dat je bij de vorige precies hetzelfde dacht. Dat het vechtsysteem tien uren ver in de game nog altijd boeit is, is daar waarschijnlijk ook niet vreemd aan.
[related_article id=”160734″]
