Review: Thor – God of Thunder
De film, de game, hetzelfde liedje
Het lijkt wel alsof elke comicbook-held een langspeelfilm toegewezen krijgt en volgens de god van de merchandising hoort daar een videogame bij. Zoals zovele goden is dat er eentje van de wispelturige variant, want op een handvol successen na lijken die games eerder een slap doorslagje van bestaande games en een schaamteloze poging voor de uitgever en rechthebbenden om nog eens langs de kassa te passeren. In het geval van Thor: God of Thunder valt dat allemaal nogal mee.
De game verkiest een eigen dunne verhaallijn boven de al even dunne plot van de film en het leent van de betere voorbeelden uit het genre. Meer bepaald van God of War, waar Thor: God of Thunder een aardig doorslagje van is en waar de makers het duidelijk met een aanzienlijk kleiner budget moesten stellen. Je waadt negen werelden lang door horden vijanden die je met combo’s van je legendarische hamer, bovenmenselijke kracht en de controle over wind, donder en bliksem relatief makkelijk richting eeuwige jachtvelden stuurt. De routine wordt vooral op afstand gehouden door het plezier om complexloos in het rond te timmeren. Enkel bij de eindbazen kan het behoorlijk taai worden, tot je hun aanvals- en verdedigingspatroon doorgrond hebt en dat vervolgens met fatale gevolgen uitbuit. We hebben het allemaal al eerder gezien en vaak minder netjes uitgevoerd. Maar we hebben het ook in heel wat games beter gezien en – tenzij je een hardcore fan bent van de comicbooks – is het misschien geen slecht idee om eerst die nog ’s op te snorren.
[related_article id=”160734″]
